Nicolas van Poucke speelt intens en met veel gevoel 

Een soloconcert is altijd spannend. De musicus moet honderd procent van zijn kunnen tonen en niet alleen schitteren vanwege een feilloze techniek. Hij heeft de opdracht om de muziek over te brengen, de emoties door te geven en zijn publiek te beroeren.

Een recensie van Jeanette Vergouwen-de Caluwe

Daar slaagde zondag 9 maart pianist Nicolas van Poucke ten volle in. Hij speelde in de Zeeuwse Concertzaal in Middelburg werken van Händel, Van Beethoven en Schumann.

Alleen de combinatie al van deze drie grootheden waarin barok, klassiek en romantiek samen worden gebracht, betekent dat de stijlen moeten uitkomen en dat je als interpreet snel moet kunnen schakelen. Ik volg Nicolas van Poucke al jaren en vind dat hij in die jaren enorm geëvolueerd is. Hij verdiept zich in de componist en probeert de juiste gevoelens over te brengen. Zonder pathos, maar wel overtuigend en op stevige wijze.

De Suite in E (HWV 430) van Händel is geschreven voor klavecimbel in de Franse barokstijl met een Prelude en dansen. In de Suite in E sluit Händel af, na Allemande en Courante, met een Air en 5 variaties. Het thema is een melodie die ‘The Harmonious Blacksmith’ wordt genoemd. Het melodietje wordt afwisselend gevarieerd in de linker- of rechterhand en tenslotte met variaties door beide handen. Ingewikkeld en duivels moeilijk, maar voor Van Poucke was dat geen probleem. Hij speelde soepel en de versieringen kwamen goed en spits over. Ik had wel wat moeite met het pedaalgebruik. Van mij mag het met minder galm zijn.

De Pianosonate in f (opus 57) ‘Appassionata’ droeg Ludwig van Beethoven op aan zijn vriend Franz von Brunswik. Zijn uitgever Cranz verzon de titel. Van Poucke onderstreepte de titel volledig en speelde gepassioneerd en met volle overgave. Het Allegro assai met dat onstuimige ritme, die onweerachtige sfeer en af en toe het noodlotsthema, werd krachtig gespeeld. Je werd meegesleurd in het natuurgeweld en de stille momenten voelden vredig aan. Het onstuimige deel met die geweldige bonzende akkoorden, grote intervallen die de dramatiek extra onderstreepten, en de enorme contrasten in hard en zacht, werden zo intens gebracht, dat je soms vergat adem te halen. Het Andante con moto was dan ook even een herademing. Het plechtige thema met vier variaties kwam harmonieus en sereen over. Maar het ging bijna attaca over naar de dertien dreunende akkoorden van het Allegro ma non troppo en ondanks het serene perpetuum mobile (linkerhand) kwam er weer een vloedgolf van dreigende en passages om te eindigen in een coda met een demonisch karakter, Het werd duivels knap en goed gespeeld. Van Poucke bracht deze muziek zo menselijk over, dat je als het ware de sombere gedachten en emoties van Beethoven voelde.

En om dan na die muzikale storm te kiezen voor de zeer gevoelige en gevarieerde Davidsbündlertänze opus 6 van Robert Schumann is gedurfd. Van Poucke heeft een bijzondere band met het werk van Schumann en hij weet de gevoeligheid en diepe passie van deze romantische componist goed over te brengen. Schumann schreef in zijn tijdschrift Neue Zeitschrift für Musik onder de schuilnamen Florestan, de man van de actie, moedig, ridderlijk en gepassioneerd en Eusebius: de man die depressief, zachtaardig, dromerig en gevoelig is. Die karakters van deze twee personen (die zich in Schumann verenigden) komen erg goed uit in dit pianowerk. In de 18 delen hoor je verschillende emoties van blijheid, lieflijke rust, de angst en onzekerheid, maar ook het onbesuisde en liefdevolle. Van Poucke vertaalde al die gevoelens op meesterlijke wijze en overtuigde vooral door zijn intensiteit en de onweerstaanbare manier om geweld om te plooien naar zachte berusting en heerlijk vertellende passages. Adembenemend mooi.